Anlatı biliminin tarihi uygarlık tarihi kadar eskidir. Yazılı ya da sözlü her türlü eser anlatı olarak adlandırılır. Anlatılar arasında, kurmaca anlatılar özel bir yere sahiptirler. Kurmaca anlatılar insanı konu alan ve insanın bütün özelliklerini işleyen eserlerdir. Öykü, sinema, dram, trajedi, komedi gibi anlatı türlerinde esas olan öykülemedir. Öyküleme anlatı içerisindeki olaya bağlıdır. Olaylar bütünü dramatik yapının temelidir ve olayın esası eylemdir. Öykü çatısma içindeki karakterlerin eylemlerinden doğar. Karakter ve tipler eski Yunandan beri anlatılar içerisinde önemli bir yere sahiptir. Karakter, çok boyutlu ve daha ayrıntılı işlenmiş anlatı kişisini tanımlarken tip, daha sıradan her öyküde bulunabilecek kişileri temsil eder. Tiyatro ve romandan daha yeni bir sanat dalı olan sinemaya, karakter ve tipleri bu sanat dallarından miras kalmıştır. Sinema ilk zamanlarında kendisi için yazılan özgün öykülerden çok roman ve öykü gibi edebi eserlerdeki öykülerden yararlanmıştır. Türk Sineması, başlarda benzer bir süreç izlemiştir. Film üretiminin çok yoğun olduğu yıllarda seri üretim senaryolar ve birbirinin aynısı olan karakterler yaratmışlardır. Bu dönemde yaratılan karakterler daha çok 'tip' tanımlamasına yakındır. Her biri toplumun belli bir kesimini temsil eder ve toplumsal koşullara göre konumlanırlar. Türk Sineması'nda seksenli yıllarda başlayan değişim rüzgarı doksanlı yıllarda artarak devam etmiştir. Doksan sonrası Türk Sineması'na bakıldığında değişen toplumun etkilerini taşıyan karakterler görülür. Toplumdaki değişim ve gelişim Türk Sineması'ndaki karakterlere yansır.